در ستایش زنجموره....

یک چیزی در درون یک کشش...

فکر میکنم این کشش در من ذاتا کم بوده و رو به افول هم هست...

نمی دونم...

احساس میکنم دچار آبله مرغان روحی روانی شدم.‌.

توی خیابون کمی نگهداشتم و ماشینهارو نگاه کردم...احساس خفگی داشتم از چی نمی دونم...

این خونه بوی نومیدی میده...

از در و دیوارش غم میریزه...

کاش میشد ازین شهر و محل میرفتم...

کاش میشد برای خودم زندگی می کردم...

کاش همه چیز انقدر که م.ق میگفت ساده بود...

نمیبینمش نه در جنسیت نه در طبقات...

نمیگم نیست چون گفتند هست و اصلا از اصول دین ماست...

میگم من نمی بینمش...

کجاست...

واقعا کجاست...

چندسال ه میخوام برم نماز عیدفطر اما هرسال خواب می مونم :)

صبح بلند شدم دوش گرفتم لباس نو پوشیدم صبحانه خوردم خط چشم و مداد چشم کشیدم و ماتیک زرشکی زدم مانتوی زرشکی و شال کالباسی سرم کردم و رفتم شیرینی فروشی شیرینی گرفتم و اومدم پیش مامان اینا عید دیدنی...

چقدر خوبه این رسومات ما ایرانی ها...

آدم رو از تنهایی ش دور میکنه...

میرم امشب اونجا هرچند ح.م هم هست...

چاره ای هم مگه هست وقتی بیست بار زنگ میزنند..

اصلا علاج برخی چیزها بی محلی ه و خلاص....

چقدر به حال و هوای کارگاه نیاز دارم...

اون بیرون چه خبر ه...ی صدایی از دورها می آد...

امشب ی طور عجیبی ه...، ناله شب ه انگار...

میخوای ی چیزی بهت بگم و راحتت کنم ؟

نه.....خواهش میکنم تمومش کن...هیچی نگو...

دست از سرم بردار دیگه...

درست وقتی داشتم نیت نماز صبح می بستم صداش رو شنیدم...

صداش از سمت در ورودی میاد نه پنجره رو به حیاط خونه...

حالا هم داره میخونه ...البته آروم تر از قبل...

نمی دونم چش شده...اما خوشحالم که اینجاست...

کار رو دوبار چک کردم که خواب، دردسرساز نشه...

یک ساعت و ربع دیگه تمام ه...

امروز میخوام  سوپ عزیزم رو درست کنم.دیروز هویج گرفتم.

دهنم آب افتاد...

میگم شما که گفتید هفته اول شهریور...یعنی چی...

این کارشناس آموزش ه ی چیزی ش میشه...میگه منم تحت فشارم...جالبه...

آخه بی برنامگی دانشگاه و بی کفایتی کارشناس آموزش به من دانشجو چه ربطی داره...

یعنی چی واقعا...